https://www.facebook.com/notes/giorgi-sanikidze/negotiations-between-the-saudis-iranians-and-us-are-playing-out-inside-iraq/10152459848872243
Friday 13 June 2014
Wednesday 11 June 2014
I had an "emotional diarrhea against the Georgians" this afternoon
რა განსხვავებაა აზროვნებასა და მიდგომაში, როდესაც საუბარია ამ ორ ტაბუზე: ეკლესია-რელიგიის კრიტიკა და აფხაზეთ-სამხრეთ ოსეთის დამოუკიდებლობა. ტაბუ ტაბუა! ყველა საკითხის განხილვა შეიძლება და მოსულა. დებატებში და მსჯელობაში იბადება სიმართლე, იკვეთება პრობლემების გადაჭრის, მანამდე უხილავი, საშუალებები. ტაბუები მხოლოდ გონებაჩაკეტილი ადამიანებისთვის არსებობს.
მე ასე მგონია, რომ აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის გადარჩენა, რომ ისინი რუსეთს არ შეუერთდნენ, არის მათთვის დამოუკიდებლობის შეთავაზება (რა საკვირველია წინაპირობებითა და გარკვეული დროის განმავლობაში) რაც გრძელვადიან პერსპექტივაში საქართველოსათვის მომგებიანია...თან ძალიან.
მე ვერ ვხედავ პრობლემას ორი-სამი, ერთნაირ ღირებულებებზე აგებული და ერთანირი ორიენტაციის მქონე, დამოუკიდებელი სახელმწიფოს არსებობაში, თუ ამის გაკეთებას მოინდომებენ აფხაზები, ოსები და ქართველები და თუ ეს შესაძლებელია. ამაზე მეტყვიან, ჩემი ულტრა-ურა-პატრიოტი მეგობრები, რომ ეს შეუძლებელია - კი მაგრამ ეს ვარიანტი ვინმეს ოდესმე სერიოზულად განუხილავს, შეუსწავლია? 2008-2013 წლებში გეოპოლიტიკაში დიდი ძვრები მოხდა და ამ შეცვლილ კონტექსტში არა მგონია ვინმეს სერიოზულად განეხილოს ეს ვარიანტი. თმცა ამაზე დიდი პრობლემა, ჩემი აზრით, არის ზუსტად ის, რომ ამაზე ლაპარაკი ან განხილვებიც კ დაუშვებელია, წარმოუდგენელი!
საქართველოში არის რამოდენიმე საკითხი, რომელთა კითხვის ნიშნის ქვეშ დაყენება იწვევს პარანოიას. ამ საკითხების თუნდაც წამოწევა თავზარს სცემს ხალხს და აფეთქებს გაღიზიანების, გაბრაზების, შიშისა და პანიკის ნაღმს. ხალხი ამ დროს შედის ტრანსში და იწყებს მეტამორფოზს - ეს ალბათ ქართულ გენში შემონახული ზომბირების გენია. ყველას ერთბაშად უწევს წნევა, ეზრდება სხეულის ტემპერატურა და ვოკალური მონაცემები, რომელიც ვერბალურ ფაღარათში გამოიხატება. მოზღვავებულმა სისხლმა ლამის არის თვალის გუგების ძარღვებიდან ნაპორით გამოასხას, ხოლო ბაგებიდან, ხმამაღალი გუნდური ვოკალურ პერფორმანსთან ერთად მოჭარბებული ნერწყვის ნაპორით იწუწებიან გვერდზე მდგომნი. არ გაბედოთ და არ დასვათ შეკითხვები აფხაზეთისა და ცხინვალის "საკუთრების" შესახებ. ნურც მართლმადიდებლობას გააკრიტიკებთ, როგორც რეტროგადულ სუბ-კულტურას. ამ "სუბ-კულტურამ" დაიფაროს, რომ პატრიარქის წმინდანობაში ეჭვის შეგეპაროთ. დის, დედისა და ცოლისა სასქესო ორგანიები და მათი "ხელ-ყლე-ყოფა" ან თუნდაც ხსენება ქრისტეს წამებისას მის მაჯებში ლურსმნის ჩაჭედების ტოლფასია. ხოლო, ჩვენი ქალიშვილების ქალიშვილობის აპკი კი ქართველი მამის, ძმისა და ბიძაშვილის ღირსებაა. ჩვენს დებს, დედებსა, ქალიშვილებსა და ცოლებს ხომ სექსი არა აქვთ, მათი მუტელი ქალის ჩვეულებრივი მუტელი არ არის - ის ქართველი ვაჟკაცის ღირსებაა პედესტალზე შემოდებული, რომელსაც მთელი ერი ეთაყვანება. მე მუტლის ასეთ განდიდება და მისი ასეთ შიში არცერთ ქვეყანაში არ მინახავს - მუტლმოშიში ერი. როგორც ვიღაც ჭკვიანმა სთქვა „შიში შეიქმს სიყვარულსა“ - კარგად უთქვია, თან ქართველებზე.
ამ ბოლო დროს გამოჩნდა ახალი, შეიძლება უფრო მნიშვნელოივანი, ქართველი კაცის ღირსების გამომხატველი სიმბოლო: სხვა მამაკაცის ტრაკი! ანუ, ქართველი ვაჟკაცის ღირსება ილახება თუ ვიღაც სხვა მამაკაცი, ვიღაც კიდევ სხვა მამაკაცთან წევს და აქვს ინტიმური კავშირი.
ხალხნო, გადახედეთ ზემოთ ქართველების ხელშეუხებელ ღირებულებებს!!!!!!!!! შიგა გაქვთ?!
აბა, ურაპატრიოტებო, ფეოდალებო, აზნაურებო (შემოდგომის) გამაოვლინეთ თქვენი პატრიოტიზმი, კიდევ ერთხელ შემახსენეთ, რომ აფხაზეთი და სამხრეთ ოსეთი "თქვენია" - პუტინსაც ჰგონია, რომ ყირიმი მისია, პალესტინელებსაც ჰგონიათ რომ იერუსალიმი მათია, ჩინეთში კი ტაივანი მათი ჰგონიათ, სერბეთი ნელნელა ეგუება კოსოვოს დამოუკიდებლობას, საბერძნეთს კვიპროსი მისი ჰგონია, ბრიტანეთს შოტლანდია მისი ჰგონია, ესპანალებს კი კატალონია თავის საკუთრებად მიაჩნიათ... რამდენი ჩამოვთვალო?!
ცოლ-დედა-და-ქალიშვილის მუტლებს გაუფრთხილდით, ხელი ააფარეთ და ცივი ნიავი არ გააკაროთ.
გეებს სახლებში კამერები დავუყენოთ, რომ უჩუმრად არ გაბედონ და ვიღაც სხვა კაცთან ან ქალთან ქართულ-ხალხური, ვაჟკაცურ-მამაპაპისეული ღირსება არ შეგვილახონ.
Thursday 29 May 2014
“Rome was not built in a day”
“Rome was not built in a day”
I feel that sometimes certain sensitive though very important issues are overly propagated in Georgia which, I believe, undermine the very purpose of the intension to modernize the society.
I mostly refer to the issues and concepts related to the contemporary understanding and acceptance of the modern Western and liberal values (well captured and summarized in the UDHR, EU Charter and ინ the related conventions), some of which, by the way, might not necessarily be of the western origin per se. Nevertheless, the West was able to pick up, develop and evolve these traditional and conventional values, revise and broaden them i.e. upgrade and modernize the principles, so that they work for and match the increased standards (material and moral), aspirations and intellect of the society that is far more educated and aware than it was few centuries ago. Perhaps this is the most important merit of the Western civilization to the mankind that it was able to make the values, morals and principles work for the people, rather than the other way round. Laws, constitution and parliament are the perfect manifestation of this – the moral and behavioral standards and frameworks are dynamic and have to be modified based on the needs of a particular society. That is to say that the Western cultures recognized that with human development, belief systems, values and morals will have to evolve as well in order to keep up with the human’s deepening intelligence and increasingly complex requirements. More importantly, the revisions are essential for the purpose of ensuring that the belief and value systems, moral framework and principles remain relevant, applicable and meaningful so that thet continue to be a credible reference for the societies to manage and regulate essential aspects of the human collaboration, relationships, etc. Otherwise and if the systems are not upgraded, sooner or later they will become fully outdated and absolutely irrelevant and people will begin ignoring them all i.e. society with no moral framework and with no values.
Unfortunately and for various objective and subjective reasons, not all the nations and cultures were able to do the same as the Western civilization did. Therefore, in the context of those nations and societies that would like to join the Elite Western Club (only those who want, mean and intend), but did not “upgrade” their mediaeval values as yet, it is extremely difficult and sensitive to try and introduce, explain and promote such new ideals.
With the rapid infiltration, dissemination, understanding and acceptance of some of the essential contemporary Western principles by certain but limited parts of the society, the Georgians will probably need to be more careful and more patient instead of being radical and aggressive in advancing the idea of challenging the aged, well-established and deeply engraved medieval values.
Overdoing it, pitching the ultra-liberal or libertarian public rhetoric and highlighting the backwardness of the glorious Georgian customs and traditions may just backfire and have dramatic consequences. It is widely known that people react most aggressively and become extremely defensive when their belief systems and moral values are challenged. Either they react aggressively and go on offensive or they shut themselves down, withdraw from public life and switch to the stiff defense mode. Either of these scenarios are bad news for the “Western values” as penetration rate in the minds and hearts will be low or none, while the entire process will not yield the desired impact.
Moreover, I think that forcing liberal values on to the societies contradicts the very essence and meaning of these values. It’s all about the informed choice and decision. It’s all about managing the changes through education and awareness raising as opposed to managing them through the top-down forceful coercion. The latter can be very quick but I doubt that it is sustainable without the continued pressure from the top. On the other hand the first option requires more time, patience, discipline and persistency – regrettably though, these traits seem to be quite alien to the general Georgian character.
To illustrate my point, it’s like trying to convince a Jehovah pregnant woman that she needs to undergo cesarean or else she and her baby may die.
I mostly refer to the issues and concepts related to the contemporary understanding and acceptance of the modern Western and liberal values (well captured and summarized in the UDHR, EU Charter and ინ the related conventions), some of which, by the way, might not necessarily be of the western origin per se. Nevertheless, the West was able to pick up, develop and evolve these traditional and conventional values, revise and broaden them i.e. upgrade and modernize the principles, so that they work for and match the increased standards (material and moral), aspirations and intellect of the society that is far more educated and aware than it was few centuries ago. Perhaps this is the most important merit of the Western civilization to the mankind that it was able to make the values, morals and principles work for the people, rather than the other way round. Laws, constitution and parliament are the perfect manifestation of this – the moral and behavioral standards and frameworks are dynamic and have to be modified based on the needs of a particular society. That is to say that the Western cultures recognized that with human development, belief systems, values and morals will have to evolve as well in order to keep up with the human’s deepening intelligence and increasingly complex requirements. More importantly, the revisions are essential for the purpose of ensuring that the belief and value systems, moral framework and principles remain relevant, applicable and meaningful so that thet continue to be a credible reference for the societies to manage and regulate essential aspects of the human collaboration, relationships, etc. Otherwise and if the systems are not upgraded, sooner or later they will become fully outdated and absolutely irrelevant and people will begin ignoring them all i.e. society with no moral framework and with no values.
Unfortunately and for various objective and subjective reasons, not all the nations and cultures were able to do the same as the Western civilization did. Therefore, in the context of those nations and societies that would like to join the Elite Western Club (only those who want, mean and intend), but did not “upgrade” their mediaeval values as yet, it is extremely difficult and sensitive to try and introduce, explain and promote such new ideals.
With the rapid infiltration, dissemination, understanding and acceptance of some of the essential contemporary Western principles by certain but limited parts of the society, the Georgians will probably need to be more careful and more patient instead of being radical and aggressive in advancing the idea of challenging the aged, well-established and deeply engraved medieval values.
Overdoing it, pitching the ultra-liberal or libertarian public rhetoric and highlighting the backwardness of the glorious Georgian customs and traditions may just backfire and have dramatic consequences. It is widely known that people react most aggressively and become extremely defensive when their belief systems and moral values are challenged. Either they react aggressively and go on offensive or they shut themselves down, withdraw from public life and switch to the stiff defense mode. Either of these scenarios are bad news for the “Western values” as penetration rate in the minds and hearts will be low or none, while the entire process will not yield the desired impact.
Moreover, I think that forcing liberal values on to the societies contradicts the very essence and meaning of these values. It’s all about the informed choice and decision. It’s all about managing the changes through education and awareness raising as opposed to managing them through the top-down forceful coercion. The latter can be very quick but I doubt that it is sustainable without the continued pressure from the top. On the other hand the first option requires more time, patience, discipline and persistency – regrettably though, these traits seem to be quite alien to the general Georgian character.
To illustrate my point, it’s like trying to convince a Jehovah pregnant woman that she needs to undergo cesarean or else she and her baby may die.
- The doctor does not explain anything to her. They just tell her that she will undergo the operation because it’s best for her. Then they strap her to the stretcher in haste, then off to the theatre and baby is born in few hours. All the woman knew about the cesarean before coming to the clinic was that it is a sin, taboo in her society, condemned disgraceful act of interfering in to the God’s will, etc. As a result and after the delivery, the woman is furious, devastated and depressed. Her husband and her community are accusing her of breaking the community rules and traditions. She feels that she has betrayed her faith, the God himself. Of course she is going to hate the doctor, the clinic, the whole science of cesarean and possibly even her own child. She will most probably develop resentment and pass it on to the others, as she will play a role of a victim, or a survivor, or an oppressed Jehovah witness, which was forced in to a sin and now she has legitimacy and credibility to talk about the cesarean, doctors and clinics. Such method fosters mobilization and radicalization of the adversaries to the changes.
- Or, the other option is that the doctor and the clinic work with her throughout her pregnancy, explaining the science of fetus growth and development, biology, gynecology and the related risk to gradually prepare her for the acceptance of the concept that saving her and her baby’s life is more important than the delivery method. In this case you may have pretty good chances of convincing her and obtaining her voluntary consent (of course, there are chances that you may fail as well). The final outcome may not be so clear and straightforward as with the above option, but if it works then it is sustainable as then later she will pass the message on to other women as well. This method, unlike the first one, nurtures the critical thinking, questions and doubts in the minds of the targeted population.
ოლიმპიადაზე
ოლიმპიადაზე
ოლიმპიადაზე
ემოციურად ცოტა მწყინს, არ მომწონს, ვბრაზდები კიდეც, მგონია, რომ სახელმწიფოს და ერის ღირსება ილახება... ზოგადად იქ საქართველოსა და ქართველი სპორტსმენების მონაწილეობა არასასიამოვნო, შემაწუხებელ გრძნობებს მიჩენს. შევეცადე ეს გრძნობები დამეშალა პატარა ნაწილაკებად და რაციონალურად გამეანალიზებია ჩემი პირადი, მხოლოდ ჩემი ემოციური განწყობა და ლოღიკა.
მოკლედ, ამ ზემოთ თქმულის, ყველაფერი ამის და მიუხედავად, უნდა ვაღიარო, რომ მაქვს სხვა მოსაზრება და ემოციებიც, როდესაც ლოგიკურად ვანაწილაკებ ამ საკითხს.
წასვლა არ წასვლა ეს ინდივიდუალური სპორცმენის გადასაწყვეტი იყო და შესაბამისად ოლიმპიადაზე დასწრება-არდასწრებასთან დაკავშირებული ღირსება ან უღირსობის საკითხები უფრო ეხება არა მთავრობას, არამედ სპორტსმენს, თუ ასეთ პასუხისმგებლობის საკითხი საერთოდ უნდა დადგეს (მე მგონია, რომ არ უნდა დადგეს, ვინაიდან მოსახლეობის უმრავლესობა, ანუ გადამხდელები, მხარს უჭერს მონაწილეობას). საბოლოო ჯამში ეს სპორტსმენების გადასაწყვეტი იყო. ანუ, სპორტსმენები თუ იტყოდნენ უარს პირადი მოსაზრებების გამო, იქ სასრიალოდ ჯაჭვლიანი და საღანელიძე ვერ წავიდოდნენ და ვერც ღარიბაშვილ-ბესელიასგან გამოვიდოდა მოციგურავეთა დუეტი.
პიროვნული თავისუფლება, ლტოლვა თვითრეალიზაციისათვის და ბედნიერებისათვის, ჩემის აზრით, უფრო მაღლა დგას და უფრო მნიშვნელოვანია ვიდრე „ენა, მამული, სარწმუნოება“ ან თუნდაც იმ სახელმწიფოს და ერის დამოუკიდებლობა, ღირსება და თავისუფლებაც სადაც ის დაიბადა და გაიზარდა. მე ვაღიარებ, რომ ეს ძალიან მნიშნელოვანი ღირებულებებია და ეს ჩემი ღირებულებებიც არის, მაგრამ, ჩემთვის ღირებულებების იერარქიაში პატრიოტიზმი არ დგას პირად ბედნიერებაზე, თვითგანვითერებისა და თვითრეალიზაციაზე მაღლა და ამიტომ თუ დგება არჩევანი ამ ორს შორის მე ვაკეთებ არჩევანს ბუნებრივად - პრიორიტეტების მიხედვით. სახელმწიფოს, ერსა და პიროვნებას შორის პიროვნება უფრო მნიშვნელოვნად მიმაჩნია. თუმცა, იმედია და ძალიან სასურველია, რომ ასეთი არჩევანი არავის არ დაუდგება არასოდეს, მაგრამ რეალობა სხვანაირია და ასეთი სიტუაციებში ვარდება ბევრი ხალხი და საკმაოდ ხშირადაც. თუ თქვენთვითონ არასოდეს არ ყოფილხართ ასეთ რთულ სიტუაციაში და არ დამდგარხართ ასეთ არჩევნის წინ, მაშინ თქვენ მორალური უფლება არა გაქვთ განსაჯოთ ეს სპორტსმენები - თქვენ როგორ მოიქცეოდით? ადვილი სათქმელია, არა, როდესაც ასეთი დილემის წინ ჯერ თქვენ არასოდეს არ დამდგარხართ?!
ამის განსჯის უფლება აქვთ მხოლოდ იმ ხალხს, ვინც დამდგარა ასეთი არჩევნის წინაშე და აირჩია პატრიოტიზმი, თავისი პიროვნული ბედნიერების, ღირსების, თავისუფლების და თვითრეალიზაციის ხარჯზე. მე ასეთი ხალხის წინაშეც ვიხრი ქედს, ვცემ პატივს - ესენი არიან ის ხალხი რომელთაც შეგვიძლია ვუწოდოთ „გმირები“, ამ სიტყვის კონვენციური და ტრადიციული გაგებითა და მნიშვნელობით. ანუ, საზოგადოებისათვის და ხალხისათვის ის სწირავს თავს... ეს ძალიან ქრისტიანულ-მოწამეობრივია, ცოტა სოციალისტურიც და აგრეთვე პათეთიკურიც, ჩემი აზრით: მსხვერპლშეწირვა და თვითგვემა მოძელებული ღირებულებები მგონია, ისევცე როგორც პატრიოტიზმი, მაგრამ ისევ ვადასტურებ ჩემს პატივისცემას ასეთი ხალხისადმი.
გამოდის, რომ საზოგადოების ნაწილი სპორტსმენებს ეუბნება რატომ არა ხართ გმირებიო და ამისათვის მთავრობა არის დამნაშავე და პასუხისმგებელიო. გმირობა დაძალებით?
მე ამ მოკლე წერილით მინდოდა დამენახებია ოლიმპიადის საკითხი კიდევ ერთი კუთხიდან და თვალსაწიერიდან. მინდოდა წინ წამომეწია პიროვნული და ადამიანური ასპექტი, გამემახვილებია ყურადღება არა სახელმწიფოზე არამედ იმ ადამიანებზე, რომლებიც იქ მიდიან.
დაბოლოს, იმასაც ვაღიარებ, რომ ჩემი ემოციური განწყობა ამ საკითხისადმი და რაციონალური დასკვნები ერთმანეთთან კონფლიქტში არიან, თან ისეთ დაპირისპირებაში, რომ დავიღალე და გადავწყვიტე დავიკიდო ოლიმპიადა :)
ემოციურად ცოტა მწყინს, არ მომწონს, ვბრაზდები კიდეც, მგონია, რომ სახელმწიფოს და ერის ღირსება ილახება... ზოგადად იქ საქართველოსა და ქართველი სპორტსმენების მონაწილეობა არასასიამოვნო, შემაწუხებელ გრძნობებს მიჩენს. შევეცადე ეს გრძნობები დამეშალა პატარა ნაწილაკებად და რაციონალურად გამეანალიზებია ჩემი პირადი, მხოლოდ ჩემი ემოციური განწყობა და ლოღიკა.
მოკლედ, ამ ზემოთ თქმულის, ყველაფერი ამის და მიუხედავად, უნდა ვაღიარო, რომ მაქვს სხვა მოსაზრება და ემოციებიც, როდესაც ლოგიკურად ვანაწილაკებ ამ საკითხს.
წასვლა არ წასვლა ეს ინდივიდუალური სპორცმენის გადასაწყვეტი იყო და შესაბამისად ოლიმპიადაზე დასწრება-არდასწრებასთან დაკავშირებული ღირსება ან უღირსობის საკითხები უფრო ეხება არა მთავრობას, არამედ სპორტსმენს, თუ ასეთ პასუხისმგებლობის საკითხი საერთოდ უნდა დადგეს (მე მგონია, რომ არ უნდა დადგეს, ვინაიდან მოსახლეობის უმრავლესობა, ანუ გადამხდელები, მხარს უჭერს მონაწილეობას). საბოლოო ჯამში ეს სპორტსმენების გადასაწყვეტი იყო. ანუ, სპორტსმენები თუ იტყოდნენ უარს პირადი მოსაზრებების გამო, იქ სასრიალოდ ჯაჭვლიანი და საღანელიძე ვერ წავიდოდნენ და ვერც ღარიბაშვილ-ბესელიასგან გამოვიდოდა მოციგურავეთა დუეტი.
პიროვნული თავისუფლება, ლტოლვა თვითრეალიზაციისათვის და ბედნიერებისათვის, ჩემის აზრით, უფრო მაღლა დგას და უფრო მნიშვნელოვანია ვიდრე „ენა, მამული, სარწმუნოება“ ან თუნდაც იმ სახელმწიფოს და ერის დამოუკიდებლობა, ღირსება და თავისუფლებაც სადაც ის დაიბადა და გაიზარდა. მე ვაღიარებ, რომ ეს ძალიან მნიშნელოვანი ღირებულებებია და ეს ჩემი ღირებულებებიც არის, მაგრამ, ჩემთვის ღირებულებების იერარქიაში პატრიოტიზმი არ დგას პირად ბედნიერებაზე, თვითგანვითერებისა და თვითრეალიზაციაზე მაღლა და ამიტომ თუ დგება არჩევანი ამ ორს შორის მე ვაკეთებ არჩევანს ბუნებრივად - პრიორიტეტების მიხედვით. სახელმწიფოს, ერსა და პიროვნებას შორის პიროვნება უფრო მნიშვნელოვნად მიმაჩნია. თუმცა, იმედია და ძალიან სასურველია, რომ ასეთი არჩევანი არავის არ დაუდგება არასოდეს, მაგრამ რეალობა სხვანაირია და ასეთი სიტუაციებში ვარდება ბევრი ხალხი და საკმაოდ ხშირადაც. თუ თქვენთვითონ არასოდეს არ ყოფილხართ ასეთ რთულ სიტუაციაში და არ დამდგარხართ ასეთ არჩევნის წინ, მაშინ თქვენ მორალური უფლება არა გაქვთ განსაჯოთ ეს სპორტსმენები - თქვენ როგორ მოიქცეოდით? ადვილი სათქმელია, არა, როდესაც ასეთი დილემის წინ ჯერ თქვენ არასოდეს არ დამდგარხართ?!
ამის განსჯის უფლება აქვთ მხოლოდ იმ ხალხს, ვინც დამდგარა ასეთი არჩევნის წინაშე და აირჩია პატრიოტიზმი, თავისი პიროვნული ბედნიერების, ღირსების, თავისუფლების და თვითრეალიზაციის ხარჯზე. მე ასეთი ხალხის წინაშეც ვიხრი ქედს, ვცემ პატივს - ესენი არიან ის ხალხი რომელთაც შეგვიძლია ვუწოდოთ „გმირები“, ამ სიტყვის კონვენციური და ტრადიციული გაგებითა და მნიშვნელობით. ანუ, საზოგადოებისათვის და ხალხისათვის ის სწირავს თავს... ეს ძალიან ქრისტიანულ-მოწამეობრივია, ცოტა სოციალისტურიც და აგრეთვე პათეთიკურიც, ჩემი აზრით: მსხვერპლშეწირვა და თვითგვემა მოძელებული ღირებულებები მგონია, ისევცე როგორც პატრიოტიზმი, მაგრამ ისევ ვადასტურებ ჩემს პატივისცემას ასეთი ხალხისადმი.
გამოდის, რომ საზოგადოების ნაწილი სპორტსმენებს ეუბნება რატომ არა ხართ გმირებიო და ამისათვის მთავრობა არის დამნაშავე და პასუხისმგებელიო. გმირობა დაძალებით?
მე ამ მოკლე წერილით მინდოდა დამენახებია ოლიმპიადის საკითხი კიდევ ერთი კუთხიდან და თვალსაწიერიდან. მინდოდა წინ წამომეწია პიროვნული და ადამიანური ასპექტი, გამემახვილებია ყურადღება არა სახელმწიფოზე არამედ იმ ადამიანებზე, რომლებიც იქ მიდიან.
დაბოლოს, იმასაც ვაღიარებ, რომ ჩემი ემოციური განწყობა ამ საკითხისადმი და რაციონალური დასკვნები ერთმანეთთან კონფლიქტში არიან, თან ისეთ დაპირისპირებაში, რომ დავიღალე და გადავწყვიტე დავიკიდო ოლიმპიადა :)
ნაცები, ქოცები, "შუაშისტები" და "არავისტები"
ნაცები, ქოცები, "შუაშისტები" და "არავისტები"
მე არ ვიცი ვის ეძახიან „შუაშისტებს“, ან რა დამოკიდებულებაა მათდამი ზოგადად საზოგადოებაში, ან თუნდაც ნაცმოძრაობაში და მათ მიმდევრებს შორის, ან ქოცებში. „შუაშისტები“ ალბათ ის ხალხია ვისაც:
ნაცების, ქოცების, „შუაშისტებისა“ და პატარა, უპერსპექტივო პარტიების მხარდამჭერების გარდა არსებობს კიდევ ერთ კატეგორია, რომლესაც შეიძლება დაერქვას „არავისტები“. ეს ის ხალხია, რომელთაც „შუაშისტებთან“ ბევრი საერთო აქვთ (2,3,4,5 da 6 პუნქტები ზემოთ), მაგრამ ფუნდამენტალური განსხვავება აქვთ 1-ელ პუნქტში: განსხვავებით „შუაშისტებისგან“ , „არავისტები“ არჩევანს არსებული პოლიტიკური სპექტრისა, ორ ძირითად ბანაკსა და არსებული პატარა პარტიების მიღმა ხედავენ - ისინი შუაში, გვერდზე, იქ, მარცხნივ, მარჯვნივ, ახლოს ან შორს კი არ დგანან, არამედ მათ ადგილი და პოზიციისათვის ადგილიც კი არ არის დღევანდელ პოლიტიკურ არჩევანში. ყველანი „არავისტების“ გარდა იღებენ და ემორჩილებიან ორი ძირითადი ბანაკის მიერ დაწესებულ თამაშის წესებს. ყველანი არიან ამ ორ ბანაკს შორის, მათი გავლენის ქვეშ, იმ სცენაზე და იმ ფართში რომელიც ამ ორმა ბანაკმა განსაზღვრა. შესაბამისად „შუაშისტების“ხედვა (ისევე როგორც ნაცების, ქოცების და პატარა პარტიების მხარდამჭერთა) შეზღუდულია და არის ნაწილი იმ მოცემულობისა, რომელიც ამ ორმა დიდმა ბანაკმა შექმნა. "არავისტები" დღეს ვერ ხედავენ სანდო, კეთილსინდისიერ, პროფესიონალ, თავისუფალ, პრინციპულ და დამოუკიდებელ პოლიტიკურ ძალას საქართველოში. შესაბამისად არ ემხრობიან არც ერთ ბანაკს. "შუაშისტები" ორივეს, თან არც ერთს არ უჭერენ მხარს.
მე ჩემს აზრს ქოცების უმეტესობაზე აღარ გამოვხატავ, ვინაიდან ყველამ კარგად იცით ჩემი დამოკიდებულება იმ „გენიოსი“ და „სუპერპროფესიონალი“ პოლიტიკოსებისა და პერსონებისადმი, რომლებიც ქოც-ბანაკში მოღვაწეობენ და მათ სახეებს წარმოადგენენ. არც იმაზე შევჩერდები, რომ კოალიცია ჭრელია, სადაც ერთმანეთთან ფუნდამეტალურად შეუსაბამო ფერებია აღრეული და აქედან გამომდინარე ვერ ვხედავ ამ პოლიტიკური ძალის ზრდისა და განვითარების პერსპექტივას - ეს იყო a Task Team, რომელიც შეიქმნა მხოლოდ კონკრეტული, მოკლე ვადიანი პროექტის (დავალების - არ არის აუცილებელი ეს იყოს რუსეთის დავალება) შესასრულებლად (ნაცებისა და მიშების მოქესტვა). ასეთი ტიპის და ასე შექმნილ გუნდებს აზრი მხოლოდ მაშინ აქვთ, როდესაც ის დაიშლება როგორც კი დავალება/პროექტი შესრულებულდება/დაიხურება.
რაც შეეხება ნაცებს: ჩემთვის ცხადია, რომ მათ და მიშამ ბევრი ძალიან მნიშვნელოვანი (ზოგი ისტორიული) რეფორმა გააკეთეს, მაგრამ ამავე დროს პროცესში ბევრი დიდი (შეიძლება ფატალურიც) შეცდომა დაუშვეს და ბევრი დანაშაულიც ჩაიდინეს. გასაგებია, რომ ასეთ შეცდომებსა და დანაშაულს ნაცებში ერთეულები ჩადიოდნენ, მაგრამ ფაქტია, რომ ასეთი ხალხი ნაცებს ჰყავდად და დღესაც ჰყავთ. ჩემთვის, ნაცების სანდომიანობაში ეჭვს იწვევს ის ფაქტი, რომ მათ ძალა და პრინციპულობა არ ეყოთ, რომ ასეთი ხალხი მოეშორებინათ... დღესაც კი ვერ ემიჯნებიან. სავარაუდოდ, ვერ იშორებენ იმიტომ, რომ ვინც მოსაშორებელია იმან სხვებზეც იცის და „გაიყოლ-ჩაიყოლიებს“ სხვებსაც. ეს კიდევ მით უარესი: „ზნაჩიტ“ ნაცების გუნდში იმაზე ბევრია დანაშაულში გახვეული ვიდრე გვგონია. აი, ეს არის იმიჯი და ლოგიკა ბევრი ხალხისა, რასაც მეც ვიზიარებ სანამ ნაცები სერიოზულ გადაწყვეტილებას არ მიიღებენ. თუ არ იშორებთ და იცავთ, ესეიგი თქვენც გასვრილები ხართ. თუ არ ხართ მოიშორეთ, ისევე რადიკალურად როგორც რეფორმებს აკეთებდით 9 წლის განმავლობაში, და სხვა თანაგუნდელებს ღიად იშორებდით, როდესაც ისინი ყღლეობებს აკეთებდნენ (მაგ. ოქრუაშვილი). ანუ, შეგიძლიათ როდესაც გინდათ.
საქმე იმაში არ არის ქოცები და პროკურატურა გამოიძიებენ თუ არა და გასამართლედებიან ის რამოდენიმე დამნაშავე ნაცი თუ არა. არაკომპეტენტურობის და არაპროფესიონალიზმიდან გამომდინარე ეს პროკურატურა და ეს სასამართლო „ფაქტზე“ დაკავებულ დამნაშავეზე ვერ წარადგენს და აწარმოებს საქმეს წესიერად. საქმე იმაშია, რომ ნაცებმა, ქოცებმა, „შუაშისტებმა“, „არავისტებმა“ და ზოგადად ყველამ იციან, რომ რამოდენიმე ბინძური ტიპი ნაცებში არსებობს. ხალხს კი ერთადერთი ახსნა იმისა, რომ ნაცები არ ემიჯნებიან ამ რამოდენიმე ტიპის არის ის, რომ ნაცებში უმეტესობა გასვრილია და ამ რამოდენიმე ტიპის მოკვეთის ეშნიათ, რომ სხვებიც არ ჩაძირონ. ასე რომ, ქოცებისგან განსხვავებით, მე მგონია, რომ ნაცებს მომავალი და პერსპექტივა შეიძლება ჰქონდეთ, თუ კეთილსინდისიერად და პრინციპულად მოიქცევიან... თუ არა და, შანსი არა აქვთ - ამით უფრო მეტ შანს აძლევენ ქოცებს, კარგავენ "შუაშისტებსა" და ვერ არწმუნებენ "არავისტებს".
- არჩევანს ხედავენ დღეს არსებულ ორ ბანაკს შორის მხოლოდ;
- არ მოსწონს და არ ეთანხმება ბევრ მოსაზრებებსა და ქმედებებს ორივე ბანაკში;
- მიაჩნია, რომ ორივე ბანაკში არიან შტერი, არაპროფესიონალი, გაუნათლებელი, კორუმპირებული, დამნაშავე და უღირსი ადამიანები;
- მოსწონს და ეთანხმება რაღაც ქმედებებს და მოსაზრებებს ორივე ბანაკში;
- მიაჩნია, რომ ორივე ბანაკში არიან რამოდენიმე პროფესიონალი, განათლებული, პატრიოტი, კეთილსინდისიერი და სანდო პოლიტიკოსი;
- მიაჩნია, რომ რადიკალური და უკომპრომისო დამოკიდებულება მეორე ბანაკისადმი არა მარტო ესთეტიურად და ემოციურად გამაღიზიანებელი და შემაწუხებელია, არამედ არაკონსტრუქციულიც, არაეფექტური და არაცივილური. ღია, აგრესიული და გავეშებული კონფლიქტი, უაზრო და უშნაარსო ჭყიპინი, ბრალდებები, ჭორაობა, პროვიკაციები და ა.შ. აღიზიანებს და უქმინს დიდ დისკომფორტს.
ნაცების, ქოცების, „შუაშისტებისა“ და პატარა, უპერსპექტივო პარტიების მხარდამჭერების გარდა არსებობს კიდევ ერთ კატეგორია, რომლესაც შეიძლება დაერქვას „არავისტები“. ეს ის ხალხია, რომელთაც „შუაშისტებთან“ ბევრი საერთო აქვთ (2,3,4,5 da 6 პუნქტები ზემოთ), მაგრამ ფუნდამენტალური განსხვავება აქვთ 1-ელ პუნქტში: განსხვავებით „შუაშისტებისგან“ , „არავისტები“ არჩევანს არსებული პოლიტიკური სპექტრისა, ორ ძირითად ბანაკსა და არსებული პატარა პარტიების მიღმა ხედავენ - ისინი შუაში, გვერდზე, იქ, მარცხნივ, მარჯვნივ, ახლოს ან შორს კი არ დგანან, არამედ მათ ადგილი და პოზიციისათვის ადგილიც კი არ არის დღევანდელ პოლიტიკურ არჩევანში. ყველანი „არავისტების“ გარდა იღებენ და ემორჩილებიან ორი ძირითადი ბანაკის მიერ დაწესებულ თამაშის წესებს. ყველანი არიან ამ ორ ბანაკს შორის, მათი გავლენის ქვეშ, იმ სცენაზე და იმ ფართში რომელიც ამ ორმა ბანაკმა განსაზღვრა. შესაბამისად „შუაშისტების“ხედვა (ისევე როგორც ნაცების, ქოცების და პატარა პარტიების მხარდამჭერთა) შეზღუდულია და არის ნაწილი იმ მოცემულობისა, რომელიც ამ ორმა დიდმა ბანაკმა შექმნა. "არავისტები" დღეს ვერ ხედავენ სანდო, კეთილსინდისიერ, პროფესიონალ, თავისუფალ, პრინციპულ და დამოუკიდებელ პოლიტიკურ ძალას საქართველოში. შესაბამისად არ ემხრობიან არც ერთ ბანაკს. "შუაშისტები" ორივეს, თან არც ერთს არ უჭერენ მხარს.
მე ჩემს აზრს ქოცების უმეტესობაზე აღარ გამოვხატავ, ვინაიდან ყველამ კარგად იცით ჩემი დამოკიდებულება იმ „გენიოსი“ და „სუპერპროფესიონალი“ პოლიტიკოსებისა და პერსონებისადმი, რომლებიც ქოც-ბანაკში მოღვაწეობენ და მათ სახეებს წარმოადგენენ. არც იმაზე შევჩერდები, რომ კოალიცია ჭრელია, სადაც ერთმანეთთან ფუნდამეტალურად შეუსაბამო ფერებია აღრეული და აქედან გამომდინარე ვერ ვხედავ ამ პოლიტიკური ძალის ზრდისა და განვითარების პერსპექტივას - ეს იყო a Task Team, რომელიც შეიქმნა მხოლოდ კონკრეტული, მოკლე ვადიანი პროექტის (დავალების - არ არის აუცილებელი ეს იყოს რუსეთის დავალება) შესასრულებლად (ნაცებისა და მიშების მოქესტვა). ასეთი ტიპის და ასე შექმნილ გუნდებს აზრი მხოლოდ მაშინ აქვთ, როდესაც ის დაიშლება როგორც კი დავალება/პროექტი შესრულებულდება/დაიხურება.
რაც შეეხება ნაცებს: ჩემთვის ცხადია, რომ მათ და მიშამ ბევრი ძალიან მნიშვნელოვანი (ზოგი ისტორიული) რეფორმა გააკეთეს, მაგრამ ამავე დროს პროცესში ბევრი დიდი (შეიძლება ფატალურიც) შეცდომა დაუშვეს და ბევრი დანაშაულიც ჩაიდინეს. გასაგებია, რომ ასეთ შეცდომებსა და დანაშაულს ნაცებში ერთეულები ჩადიოდნენ, მაგრამ ფაქტია, რომ ასეთი ხალხი ნაცებს ჰყავდად და დღესაც ჰყავთ. ჩემთვის, ნაცების სანდომიანობაში ეჭვს იწვევს ის ფაქტი, რომ მათ ძალა და პრინციპულობა არ ეყოთ, რომ ასეთი ხალხი მოეშორებინათ... დღესაც კი ვერ ემიჯნებიან. სავარაუდოდ, ვერ იშორებენ იმიტომ, რომ ვინც მოსაშორებელია იმან სხვებზეც იცის და „გაიყოლ-ჩაიყოლიებს“ სხვებსაც. ეს კიდევ მით უარესი: „ზნაჩიტ“ ნაცების გუნდში იმაზე ბევრია დანაშაულში გახვეული ვიდრე გვგონია. აი, ეს არის იმიჯი და ლოგიკა ბევრი ხალხისა, რასაც მეც ვიზიარებ სანამ ნაცები სერიოზულ გადაწყვეტილებას არ მიიღებენ. თუ არ იშორებთ და იცავთ, ესეიგი თქვენც გასვრილები ხართ. თუ არ ხართ მოიშორეთ, ისევე რადიკალურად როგორც რეფორმებს აკეთებდით 9 წლის განმავლობაში, და სხვა თანაგუნდელებს ღიად იშორებდით, როდესაც ისინი ყღლეობებს აკეთებდნენ (მაგ. ოქრუაშვილი). ანუ, შეგიძლიათ როდესაც გინდათ.
საქმე იმაში არ არის ქოცები და პროკურატურა გამოიძიებენ თუ არა და გასამართლედებიან ის რამოდენიმე დამნაშავე ნაცი თუ არა. არაკომპეტენტურობის და არაპროფესიონალიზმიდან გამომდინარე ეს პროკურატურა და ეს სასამართლო „ფაქტზე“ დაკავებულ დამნაშავეზე ვერ წარადგენს და აწარმოებს საქმეს წესიერად. საქმე იმაშია, რომ ნაცებმა, ქოცებმა, „შუაშისტებმა“, „არავისტებმა“ და ზოგადად ყველამ იციან, რომ რამოდენიმე ბინძური ტიპი ნაცებში არსებობს. ხალხს კი ერთადერთი ახსნა იმისა, რომ ნაცები არ ემიჯნებიან ამ რამოდენიმე ტიპის არის ის, რომ ნაცებში უმეტესობა გასვრილია და ამ რამოდენიმე ტიპის მოკვეთის ეშნიათ, რომ სხვებიც არ ჩაძირონ. ასე რომ, ქოცებისგან განსხვავებით, მე მგონია, რომ ნაცებს მომავალი და პერსპექტივა შეიძლება ჰქონდეთ, თუ კეთილსინდისიერად და პრინციპულად მოიქცევიან... თუ არა და, შანსი არა აქვთ - ამით უფრო მეტ შანს აძლევენ ქოცებს, კარგავენ "შუაშისტებსა" და ვერ არწმუნებენ "არავისტებს".
ისევ მიშა?!
ისევ მიშა?!
მე მგონია, რომ აწ უკვე ყოფილი პრეზიდენტის ცხოვრების, მოღვაწეობისა და საქმიანობის თვალ-ყურის მიდევნება, საჯაროდ გაშუქება და განხილვა; ზოგადად დღესაც საზოგადოებისა და მედიის ნაწილის მიერ მისდამი ინტერესი ზუსტად იმ „ოკულტიზმის“ ნიშანია, რომლის მორჩენა, სამწუხაროდ, საქართველოს საზოგადოებამ 21-ე საუკუნეშიც კი ვერ შესძლო (ობიექტური და სუბიექტური მიზეზების გამო).
წარსულისაკენ ლტოლვა, წარსულისადმი რომანტიკა, აწმყოს გმობა და „კარგი ძველი დროის“ განდიდება; სურვილი, რომ წარსული ან მისი რომელიღაც მონაკვეთი ისევ დაბრუნდეს არაფერი ახალი არ არის საქართველოსათვის - საქართველოს ტერიტორიაზე მცხოვრები „მეინსტრიმი საზოგადოება“ ყოველთვის წარსულით ცხოვრობდა, მისტიროდა მას, ყოველთვის წუწუნებდა აწმყოზე და ოცნებობდა მომავალზე (მისი დაგეგმვისა და მერე ამ გეგმის შესრულების ნაცვლად). ეს იყო ყოველთვის განწყობა, ტონი, მანერა... რამაც ჩამოაყალიბა ქართული ტრადიციები, რომლებიც განადიდებენ წარსულს და არა მომავალს ან აწმყოს. მე მგონი, თვითონ ნაცები და „მიშისტები“ გაებნენ ამ მახეში, როდესაც ყველას ეგონა, რომ აი ზუსტად ამას ებრძონენ ნაცები. მალშ, მალიშ.
ასე „მიშას“ გაფეტიშება სულ ცოტა სასაცილიოა.... ზოგადად ნებისმიერი რამის ან ვინმეს გაფეტიშბა ..ობად მიმაჩნია, მაგრამ „მიშასი“?! არ ღირს. იმიტომ, რომ „მიშა“ ეგეთი „გრანდიც“ არ არის, არც აკადემიურად, არც პოლიტიკურად, არც როგორც პიროვნება რომ იმსახურებდეს ასეთ ყურადღებას. მოკლედ, საშუალო დონის კარგი მოაზროვნეა, რომელიც ჟღრს პროგრსულად, მაგრამ ხანდახან არ თაკილობს შუასაუკუნეების ან საბჭოური მეთოდების გამოყენებას; რომელმაც თავისივე საჯაროდ განცხადებული პრინციპები და მორალი დაარღვია (რაზეც ლაითად ბოდიშიც მოიხადა). დიახ, უხელმძღვანელა ბევრ ძალიან მნიშნელოვან რეფორმას და (იმედია) საბოლოოდ შეცვალა რამოდენიმე მანკიერი ჩვევა და პრაქტიკა. ამავე დროს მისი მმართველობისა და მთავრობის დროს ჩადენილი იქნა დანაშაულები, ზოგი ძალიან სერიოზულიც... რაზეც მან თვალი დახუჭა, სულ ცოტა.
მე მგონია, რომ მიშამ რომ დაიმსახუროს ისევ საზოგადოების ყურადღება მას კიდევ ბევრი აქვს გასაკეთებელი, ბევრი სამუშაო, რომ ხალხი ისევ მას ენდოს ან თუნდაც დაუჯეროს. დღეს ის არის ნახევრად-წარმატებული, ნახევრად-შეზიზღებული ყოფილი პრეზიდენტი, კერძო პირი არც თუ ისეთი შთამბეჭდავი აკადემიური ან დიდი პოლიტიკური გამოცდილებით... ყოფილი ახალბედა, ახალგაზრდა, ჯერ-ჩამოუყალიბებელი და დაუღვინებელი პოლიტიკოსი გლობალურ პოლიტიკურ სცენაზე - მას დაღვინება და დრო, ბევრი მუშაობა დასჭირდება, რომ მან ამ მაღალ „კლუბში“ ჯერ ადგილი დაიმკვიდროს და მერე გაიზარდოს. დაველოდოთ დიდი ემოციებისა და გადაჭარბებული აღტკინების გარეშე თუ რას და რმდენს მოახერხებს იგი, მანამდე კი დაიკიდეთ, დაივიწყეთ მიშა - მას დღეს არავინ არაფერს არ ეკითხება he is an irrelevant politician and a person at the moment. We shall examine him when, and if at all, he becomes relevant again. Until then, who’s Misha? Who the f… is Misha? Get over it he is in the past.
წარსულისაკენ ლტოლვა, წარსულისადმი რომანტიკა, აწმყოს გმობა და „კარგი ძველი დროის“ განდიდება; სურვილი, რომ წარსული ან მისი რომელიღაც მონაკვეთი ისევ დაბრუნდეს არაფერი ახალი არ არის საქართველოსათვის - საქართველოს ტერიტორიაზე მცხოვრები „მეინსტრიმი საზოგადოება“ ყოველთვის წარსულით ცხოვრობდა, მისტიროდა მას, ყოველთვის წუწუნებდა აწმყოზე და ოცნებობდა მომავალზე (მისი დაგეგმვისა და მერე ამ გეგმის შესრულების ნაცვლად). ეს იყო ყოველთვის განწყობა, ტონი, მანერა... რამაც ჩამოაყალიბა ქართული ტრადიციები, რომლებიც განადიდებენ წარსულს და არა მომავალს ან აწმყოს. მე მგონი, თვითონ ნაცები და „მიშისტები“ გაებნენ ამ მახეში, როდესაც ყველას ეგონა, რომ აი ზუსტად ამას ებრძონენ ნაცები. მალშ, მალიშ.
ასე „მიშას“ გაფეტიშება სულ ცოტა სასაცილიოა.... ზოგადად ნებისმიერი რამის ან ვინმეს გაფეტიშბა ..ობად მიმაჩნია, მაგრამ „მიშასი“?! არ ღირს. იმიტომ, რომ „მიშა“ ეგეთი „გრანდიც“ არ არის, არც აკადემიურად, არც პოლიტიკურად, არც როგორც პიროვნება რომ იმსახურებდეს ასეთ ყურადღებას. მოკლედ, საშუალო დონის კარგი მოაზროვნეა, რომელიც ჟღრს პროგრსულად, მაგრამ ხანდახან არ თაკილობს შუასაუკუნეების ან საბჭოური მეთოდების გამოყენებას; რომელმაც თავისივე საჯაროდ განცხადებული პრინციპები და მორალი დაარღვია (რაზეც ლაითად ბოდიშიც მოიხადა). დიახ, უხელმძღვანელა ბევრ ძალიან მნიშნელოვან რეფორმას და (იმედია) საბოლოოდ შეცვალა რამოდენიმე მანკიერი ჩვევა და პრაქტიკა. ამავე დროს მისი მმართველობისა და მთავრობის დროს ჩადენილი იქნა დანაშაულები, ზოგი ძალიან სერიოზულიც... რაზეც მან თვალი დახუჭა, სულ ცოტა.
მე მგონია, რომ მიშამ რომ დაიმსახუროს ისევ საზოგადოების ყურადღება მას კიდევ ბევრი აქვს გასაკეთებელი, ბევრი სამუშაო, რომ ხალხი ისევ მას ენდოს ან თუნდაც დაუჯეროს. დღეს ის არის ნახევრად-წარმატებული, ნახევრად-შეზიზღებული ყოფილი პრეზიდენტი, კერძო პირი არც თუ ისეთი შთამბეჭდავი აკადემიური ან დიდი პოლიტიკური გამოცდილებით... ყოფილი ახალბედა, ახალგაზრდა, ჯერ-ჩამოუყალიბებელი და დაუღვინებელი პოლიტიკოსი გლობალურ პოლიტიკურ სცენაზე - მას დაღვინება და დრო, ბევრი მუშაობა დასჭირდება, რომ მან ამ მაღალ „კლუბში“ ჯერ ადგილი დაიმკვიდროს და მერე გაიზარდოს. დაველოდოთ დიდი ემოციებისა და გადაჭარბებული აღტკინების გარეშე თუ რას და რმდენს მოახერხებს იგი, მანამდე კი დაიკიდეთ, დაივიწყეთ მიშა - მას დღეს არავინ არაფერს არ ეკითხება he is an irrelevant politician and a person at the moment. We shall examine him when, and if at all, he becomes relevant again. Until then, who’s Misha? Who the f… is Misha? Get over it he is in the past.
Subscribe to:
Posts (Atom)